De kleine grote leeuw

Er was eens een kleine stoere leeuw. Hij heette Rumba.
Op een dag was hij aan het spelen in het zand van de steppe. Plotseling kreeg hij een enorme dreun op zijn kleine koppie!

“Jij mag niet spelen.” Gorgelde de stem van zijn vaderleeuw, die opperhoofd van de stam was.
“Jij moet houtjes verzamelen en wel nu.”

Rumba was bang van wat hij in de ogen van zijn vader had gezien, dus hij gehoorzaamde. Elke dag ging hij houtjes verzamelen.
Als hij het niet goed deed, gorgelde zijn vader vermanend dat hij het beter moest doen. Spelen was er niet meer bij.
Toen Rumba ouder was, wist hij niet meer beter. “Dit is het dus.” Was zijn conclusie. Hij verzamelde houtjes, was stil en speelde nooit.

Tót hij op een dag in de verte een enorm gebrul hoorde. In zijn ooghoeken zag hij een leeuwenstam die hij nog nooit had gezien.  Met rennende, spelende, brullende leeuwen! Het zonlicht scheen op hun bruine huiden en gaf flikkeringen van goud licht dat door de lucht danste.

Er ging een siddering door Rumba heen. Zijn hart klopte in zijn keel. “Hier moet ik heen! Hier moet ik naartoe!” Dacht hij.
“Morgenochtend, vlak voordat de zon opkomt, ontsnap ik.” Besloot hij.

Hij kon niet slapen van opwinding en om 4:00 uur ‘s ochtends vertrok hij.
Drie leeuwen van de andere stam wachtten hem op. Ze brachten hem naar het midden van de stam. Daar wachtte een mooie grote leeuw op hem.

“Zo, wie hebben we hier?” Vroeg de grote leeuw met vriendelijke ogen.
“Ik ben Rumba. Ik kom van de stam van de dertien doodshoofden. En ik hoorde jullie brullen. Toen was ik benieuwd en wilde ik graag komen.” Zei Rumba.

“Aha. De stam van de dertien doodshoofden… Dus jij moet de hele dag houtjes verzamelen? En je mag niet brullen en spelen?” Vroeg de grote leeuw vol herkenning.
“Klopt.” Antwoordde Rumba.

“Hier is het anders. En je bent welkom. Als je hier wilt blijven mag dat. Ik ben Simba en dit is de stam van de Grote Brul.”

Rumba was tot over zijn oren en wist niet wat hij meemaakte. Vriendelijke, stoere leeuwen die renden, speelden en brulden. Iedereen was vrolijk!

De leeuwen van de stam van de dertien doodshoofden probeerden Rumba terug te halen. Ze vielen de stam van de Grote Brul om de haverklap aan. Maar ze hadden geen kans. De leeuwen van de Grote Brul waren sterker.

Na een paar weken keek Rumba een beetje sip.

“Hee, wat is er met jou?” vroeg Simba.
“Nou, ik weet niet hoe ik moet brullen. Ik heb dat nog nooit gedaan. En ik wil ook een leeuw zijn. Net als jullie.” Antwoordde Rumba.
Simba glimlachte. “Dat ben je ook. En ik zal het je laten zien. Kom maar mee.”

Ze liepen naar het midden van een cirkel, waar alle leeuwen om Rumba heen gingen staan. Ze keken hem aan met vurige ogen en slopen steeds dichterbij.

Rumba vond het spannend en werd een beetje bang. Dichter en dichter kwamen de leeuwen, stoer, sluipend. Rumba voelde zich de kleine leeuw die hij was toen zijn gorgelende vader hem steeds op zijn kop sloeg.

De leeuwen slopen nog dichterbij.
Diep in zijn buik begon het te borrelen. Hij werd boos op alle keren dat hij klein werd gehouden. Boos op alle keren dat hij niet mocht spelen. Een grote bom van boosheid begon zich omhoog te werken. De leeuwen kwamen nog dichterbij…. Het was nu of nooit. Of klein blijven, of… En voor hij het wist: “ RRROOOOOAAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRR!!!!!!!!”

Een giga brul!! De hele stam stopte met sluipen en juichte het uit. “Yeeeaaaahhh!!! Rumba is een leeuw! Rumba een leeuw!”

Een groot feest volgde. Iedereen rende, speelde, en brulde, inclusief Rumba.

Rumba had zijn plek gevonden. Hij was gelukkig.

Een paar dagen later vroeg hij aan Simba: ”Simba, mag ik je nog even wat vragen?“
“Tuurlijk Rumba.”

“Ik ben hier en ik ben helemaal gelukkig en blij. Maar mijn vader is nog steeds daar, bij de Dertien Doodshoofden. Zou hij ook niet hier naar toe willen?” Was de prangende vraag van Rumba.

“Goede vraag Rumba.” Antwoordde Simba.

“Weet je” vervolgde de grote mooie leeuw. “Ik heb hem al een paar keer uitgenodigd, maar hij wil niet komen. Blijkbaar wil hij echt het liefste daar blijven. Ik snap dat je het misschien anders zou willen, maar zo is het. Ben je bereid om hem daar te laten? En zijn keuze te accepteren?” Vroeg hij met zijn vriendelijke ogen.

Rumba slikte. Hij wist dat hij niet anders kon. Hij moest dit accepteren.

“Ja, Simba. Ik respecteer het, dat hij niet wil komen. Ik laat hem daar. Ik ga hier verder.”

Hij rekte zich uit en sprong in één keer op de hoge rots die bij hen stond. Hij brulde de grootste brul die hij ooit had gemaakt.

In de verte ging er een rilling door het lijf van Rumba’s vader. Hij had het herkend. Hij had het gehoord. Hij wist, dat zijn tijd geweest was. Hij trok zich terug en liet de aanvallen stoppen.

“Jongens, het is voorbij.” gorgelde hij. Tegen een leeuw die zijn brul heeft gevonden, is het grootste leger niet opgewassen, wist hij.

En zo ging de zon onder in het koninkrijk van de leeuwen van de Grote Brul.