Op een herfstige dag in het bos

“Hee blaadje! Wat ben je mooi!” Zei de eekhoorn, die een wandeling in het bos aan het maken was.

“Oh dankjewel eekhoorn! En hoe gaat het met jou?” Antwoordde het blaadje blij en nieuwsgierig.

“Nou, ik maak me een beetje zorgen eigenlijk. De laatste tijd twijfel ik aan mezelf. Of ik het wel goed doe en ik niet iets anders moet worden.” Hij keek even of het blaadje nog luisterde en ging toen verder.

“Kijk, de uil van de knoestige boom bij het mos had tegen me gezegd dat ik echt alleen maar hoefde te eekhoornen en verder niks. Dat ik niet hoefde te proberen om een vogel of een boom te worden ofzo. Maar ik vind vogels en bomen zo mooi. En ik vraag me af of ik toch niet ook zoiets moet worden. Snap je?” 

“Eehh… Nou, niet helemaal, eekhoorn.” Was blaadje’s eerlijke antwoord.

“Maar heb jij dat niet dan? Dat je bijvoorbeeld heel graag een grote boom wil zijn? Want dat word je toch?” Vroeg de eekhoorn terwijl zijn oogjes blonken van nieuwsgierigheid.

“Ja, dat wel ja. Maar daarom stá ik hier ook. Om een mooie boom te worden. Maar iets anders dan dat? Ik zou niet weten wat!”

“Nou, bijvoorbeeld een vleermuis. Of een rups! Of een aardbeienplantje.” Probeerde de eekhoorn.

“Ja maar die zijn er allemaal al!” Riep het blaadje. “Straks zijn er geen bomen meer omdat we allemaal iets anders willen zijn!”

“Oh ja.” Besefte de eekhoorn.

Er begon hem iets te dagen.

“Dan is er geen bós meer!” Riep het vuurrode beestje er achteraan.
“Waar moeten we dan heen!? En is er dan nog wel eten? En waar kunnen we dan schuilen?”

De eekhoorn voelde het kraken in zijn hersentjes.

“En als mijn vriendjes opeens iets anders zouden zijn, zouden ze er dan nog wel zijn? Ik vind ze zo leuk! En ik wil ze niet missen!”

Hij stopte abrupt. “HHaaaaHH!!” Geschokt ademde hij in en kon zich even niet verroeren.

“Wat is er!” Vroeg het zonnige blaadje.

“Oh! Blaadje! Als ik dit denk over mijn vriendjes, dan denken zij dit ook over mij! Zij zouden ook niet willen dat ik niet meer besta! Ze zijn altijd zo blij als ik nootjes kom brengen en met mijn pluimstaart wapper.

Ze vinden me lief, en leuk.” Zei hij met juichende oogjes.

“Ja, en wie moet anders mijn beukenootjes opruimen straks!” Antwoordde het blaadje vrolijk.

“Oh blaadje! Ik ben zo blij! Ik gelijk tegen al m’n vriendjes zeggen dat ik trots ben om hun vriendje te zijn. En dat ik een eekhoorn blijf. Ik ga gelijk iedereen een extra nootje brengen.”

“Oké eekhoorn! Doe ze de groeten van me.” Riep de boom in spé hem na.

De eekhoorn huppelde weg zoals alleen eekhoorns dat kunnen.

En het bos, kon weer opgelucht ademhalen.