Er was eens een heel mooi meisje. Ze woonde in het kleine huisje achter de heuvel in het koninkrijk van Koning Willem. Dat was een koning zoals koningen kunnen zijn. Vele landen al veroverd, en altijd op zoek naar meer…..

Op een dag kwam het mooie meisje, tijdens een wandeling in het koninkrijk, haar prins op het witte paard tegen. Ze zei: ”Hee prins! Met jou wil ik wel oud worden”

“Mooi” zei de prins, dan gaan we dat regelen.

Hij zette het op een draf op weg naar het paleis van zijn vader.

“Papa, al uw beloftes over macht en bezittingen, ik hoef ze niet. Al die prachtige vrouwen, elke dag een nieuwe, ik wil ze niet. De lakeien die mijn duizend schoenen poetsen en mijn nagels verzorgen, ik geef ze aan je terug.” Knalde hij er uit.

“Ik ga trouwen, met het meisje van achter de heuvel”. 

De koning, een norse, oppermachtige man, brieste. “WAAAT!!??” riep hij terwijl stukjes kip uit zijn mond schoten. “IK GEEF JE ALLES. ALLE MACHT. HET HELE KONINKRIJK IS VAN JOU. EN. JE. KIEST. VOOR. DAT. MEISSSJE???” 

De prins keek glimlachend terug. “Ja, pa. In haar ogen heb ik gezien waar ik over heb gehoord. Ik heb er over gelezen in de oude verhalen. Ik dacht niet dat het bestond. Maar ik zie het nu. In haar.”

De koning keek verward en vol onbegrip. “JE BENT GESCHIFT. IK HEB JE ALLES GEGEVEN EN JIJ KIEST VOOR….. NIKS”.

“Beste koning” vervolgde de prins plechtig.”Ik heb de grootste schat gevonden.” 

“WAT DAN” vroeg de koning, stiekem toch nog een beetje geïnteresseerd.

“Zij, met haar diep blauwe ogen, keek me aan en priemde in mijn hart. Daar toverde ze de grootste schat open die er maar bestaat.” De prins keek de koning recht in zijn ogen aan terwijl hij zei:”Liefde pa! Liefde!”

De koning schudde zijn hoofd toen de prins dolgelukkig al zijn bezitting verliet. 

Ze dachten allebei hetzelfde: “Op een dag zal hij weten waar het echt om gaat in het leven.”

Sarvatraya